Teotihuacan

Nazwa miasta, która znaczy Tam, gdzie ludzie stali się bogami, została nadana przez Azteków, którzy traktowali opuszczone miasto jak mityczny cmentarz. Teotihuacan mieści się na wysokości około 2300 m n.p.m., między dzisiejszymi miastami Meksyk i Puebla.

Miasto było położone na wyspie na środku jeziora, do którego wodę doprowadzono z górskich strumieni akweduktem, którego ruiny zachowały się do dziś. Teotihuacan zostało zbudowane na planie szachownicy. W mieście znajdował się zespół świątynny, ceremonialna aleja otoczona pałacami, place zgromadzeń oraz duży obszar rezydencjalny.

Jego historia rozpoczyna się około 100 roku p.n.e. kiedy to skończono budowę piramidy Słońca. Stożkowata budowla ma 220 m szerokości i 225 m długości oraz 65 m wysokości. Do budowy zużyto 2 mln ton ziemi, bazaltu i innych materiałów budowlanych. Na szczycie piramidy znajduje się świątynia kultu Słońca. Zachodnia ściany budowli zwrócona jest dokładnie w kierunku, gdzie zachodzi słońce podczas letniego przesilenia.

Dalej znajduje się Piramida Księżyca, której wymiary podstawy wynaszą 150 na 120 metrów, natomiast wysokość 43 metry. Podobnie jak Piramida Słońca zbudowana jest ona z kolejnych tarasów stawianych na skarpach.

Z I wieku n.e. pochodzi Cytadela z bogato zdobioną piramidą boga Quetzalcoatla (Pierzastego Węża). Cytadela jest czworokątnym placem otoczonym 15 świątyniami z platformą, na której znajduje się ołtarz.

Szczyt rozwoju miasta przypada na lata 350-650 n.e., kiedy to pełniło ono rolę centrum religijnego i handlowego. Teotihuacan miał około 200 tys. mieszkańców, a jego powierzchnia wynosiłą 40 km².

W 650 roku pożar niszczy miasto, a ludność zaczyna się burzyć przeciwko warstwom rządzącym. Miasto zaczyna podupadać, aż w 750 roku zupełnie opustoszało.

Teotihuacan to wyjątkowe miasto, zarówno ze względu na architekturę, jak i na znaczenie historyczne. Miasto znajduje się na Listcie Dziedzictwa Kultury UNESCO.