Świątynia została odkryta w maju 1813 roku przez szwajcarskiego podróżnika Johanna Ludwiga Burckhardta. Odnalazł ją podróżując przez pustynię Nubijską wzdłuż Nilu około 250 km na południowy-wschód od Asuanu.
Świątynia została odkryta w maju 1813 roku przez szwajcarskiego podróżnika Johanna Ludwiga Burckhardta. Odnalazł ją podróżując przez pustynię Nubijską wzdłuż Nilu około 250 km na południowy-wschód od Asuanu.
Świątynie zbudowano w XIII wieku p.n.e., za czasów panowania Ramzesa II w latach 1279-1213 p.n.e. Wnętrze świątyni wykute jest w skale i ma długość 50 metrów. Na ścianach widnieją płaskorzeźby przedstawiające wizerunki Ramzesa II. Wsród nich znajduje się płaskorzeźba upamiętniająca zwycięstwo Ramzesa II w bitwie o Kadesz. Na tylnej ścianie znajdują się posągi, które dwa razy do roku – 20 lutego i 20 października oświetla wschodzące słońce. Świątynia poświęcona jest Amonowi-Re, Re-Horachte oraz Ptahowi.
Obok świątyni znajduje się mniejsza, która jest poświęcona bogini Hathor i królewskiej małżonce Nefertari. Na zewnątrz stoją cztery posągi przedstawiające siedzącego na tronie Ramzesa II oraz jego matkę, żonę i kilku z licznych potomków.
Z powodu budowy Wysokiej Tamy Asuańskiej w latach 1960-71 i utworzeniu Zbiornika Nassera świątynia została zagrożona zalaniem. Aby uchronić Abu Simbel przed zniszczeniem rząd Egiptu oraz UNESCO postanowili przenieść bodowlę około 65 metrów wyżej.
Budowlę pocięto na kilka tysięcy bloków skalnych o wadze około 20 ton każdy i przetransportowano w wyznaczone miejsce. Przenoszenie zakończono w 1966 roku, a miejsce gdzie znajdowały się świątynie od dawna było zalane. Całość prac nadzorował profesor Kazimierz Michałowski, a zrekonstruowana budowla zachowała pierwotną orientację, tak że nadal dwa razy do roku słońce oświetla posągi.
Pozostaw swój ślad