Świątynia Lotosu

Ta największa świątynia bahaistyczna w Indiach ze względu na swój kształt popularnie nazywana jest Świątynią Lotosu. Zlokalizowana jest w południowej części śródmieścia Delhi, niedaleko rzeki Jamuny.

Budowę świątyni zakończono w 1986 roku i od tego czasu budowla zdobyła liczne nagrody, a jej opisy można znaleźć w setkach gazet i czasopism.

Podobnie jak w przypadku wszystkich Domów Kultu Bahá’í także i Świątynia Lotosu jest otwarta dla wszystkich, każdy może tu przyjść bez względu na wyznawaną religię. W świątyni nie znajdują się symbole żadnej religii – z wyjątkiem kilku ksiąg bahaizmu i jedynie te księgi mogą być czytane w środku. Nie odprawia się tu też żadnych nabożeństw ani innych rytuałów. W głównej sali modlitw zachowywana jest całkowita cisza, która ma umożliwić medytację, modlitwę i osiągnięcie wewnętrznego spokoju.

Budowla ma 40 m wysokości, a jej kształt inspirowany jest półotwartym kwiatem lotosu. Kwiat lotosu jest ważnym symbolem w indyjskiej kulturze. Symbolizuje on pokój, czystość, miłość i nieśmiertelność. Prace na budowlą trwały prawie 10 lat zanim przybrała ostateczny wygląd i została otwarta dla zwiedzających. Przy budowie świątyni brał udział zespół składający się z 800 inżynierów, techników, robotników i rzemieślników. Ta jedna z najbardziej złożonych budowli na świecie wykonana jest z marmuru, cementu, dolomitu i piasku. Może pomieścić prawie 2500 osób. Główna część budowli składa się 27 gigantycznych płatków z białego marmury, otoczona jest przez dziewięć stawów, przypominając zanurzony w wodzie kwiat lotosu.

Od chwili otwarcia w 1986 roku do końca 2002 roku świątynię odwiedziło ponad 50 milionów turystów, co czyni ją jednym z najczęściej odwiedzanych miejsc na świecie. W ciągu roku odwiedza ją około 4 milionów turystów, czyli ponad 10 tysięcy zwiedzających dziennie, a ich liczba zdecydowanie wzrasta w trakcie hinduskich świąt. Świątynia Lotosu przewyższa popularnością takie budowle jak Wieża Eiffla czy Tadż Mahal.